срамно (прил.)
Ќе мине силен ек ќе б'сне сонце златно - по секаде на светот ќе згине срамно гнетот - ќе л'сне живот нов!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Една јагула лежи таму во една друга кафеана.“ „Да те чекам ли, брат?“ Клепките на Мирона беа завлечени в месо, очите гледаа срамно соголени. „Немам пари.“ Мирон се заниша на крцкавиот стол и ја завлече раката в џеб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Еве повикани се сурии да го осведочат неговото срамно загинување.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И срамно е да се живее потоа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Зар не е срамно да свирам, вели Јоше Свирачот, зар не е срамота кога на неа ми седи мртов човек.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сета таа братија беше за плачење, на човека му идеше и срамно и гнасно да ги гледа несреќниците.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Лазор, зашто беше таков, гол и премачкан со шарлаган, нешто што беше и срамно понижувачко, со наведната глава, а Исо, за цела глава понизок од Лазора, но многу поплеќест и подебел, речиси гргулест, ги креваше рацете над глава, плескаше со нив, се вртеше во круг и извикуваше борбено.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Таа, публиката не е под маска; но таа гледа дека оној кој говори срамно, оној кој го говори она што таа сака да го чуе – е маскиран, заштитен, недостапен.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тоа беше срамно од моја страна, но јас прифатив.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Господи, срамно е тоа и да се помисли но мојата Катерина како да посакуваше одвреме-навреме да види како јас ѝ подавам некои големи незаменливи права на златен послужавник.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Стоеше нешто срамно зад него, тој го усеќаше како мртовечка рака на рамена, а можеше се да стане одеднаш поинаку, со еден познат збор, со едно обично помислување, дури уште ова не е поминато.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
И сега толку долу да падне, да се влечка како свиња пијан по крчмите. Зар не е тоа срамно?
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Гледаше де во мене, де во цртежите, како да ме имаше фатено да правам нешто срамно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Такво срамно раководење на борба светот нема видено.”
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Молчев и срамно тонев пред овие пламења на кои очајнички им беше потребен каков-годе одговор.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
А тие, будали велам, надвор од ровот клекнаа за голема потреба и за несреќа, едниот беше погоден срамно...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
