срце (ср.)
Блажена да е твојата пресвета душа што ја излекува мојава душа од струпјето на гревот и всади разум во нашите срца со духовни зборови.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Блажени да се твоите пречесни раце, од нив му слезе на твојот народ богоразумен облик и ги напои со божествена роса нашите срца изгорени од сушата на гревот.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Блажени да се твоите ангеловидни зеници озарени од божествената слава, тие ми го разгонија слепилото на срцето и го просветија со боговдахновни зборови.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Зборовите параа срце на тие што таму собрани беа, а само утехата стои пред кутрата мајка ко стена, болката неа ја скрши.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Спомнете си кој ви навредувал земја, и нека срцата охрабрат ваши!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Калуѓерка таа е, Фотина, чиешто челик - срце во градите чука.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А што пеит? Кого славит, Издихајќи с тежок стон? И за што он срце давит? Да разбудит нас от сон.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Ја искам сенка, ја искам прохлада, Душевна ја искам тишина, Че клето ми срце доста вече страда, И сја нагледа вцекаква злина: Коварство сос бедност, сос гордост лукавство, Сон мртов, глупава простота, Љубов на слова, и слога без братство, И хитрост, лâжлива доброта.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Или клетиј, гладен Турчин срце ѝ изгори?... * *
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Али сѐ да ти раскаже баба не умеет, та и с'лзи, синко, с'лзи срцето ми кинат, те мене не дават, синко, сичко да припомнам, те јазик ми ен заврзват, та и време нема...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Капки крвави, о моми, г'сти, та големи, срце ми од них застина, очи, уста - неми!
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Силјан ги слушал тие зборови од жената си и срцето му се корнеше, од жал што му идеше; арно ама канонот, што бил даден треќата вечер, требало да го трга.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
97. Израз во рускиот јазик: против својата желба, со тешко срце, со страв.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
43. Православјето – најстарата, најраспространетата и основната религија на сите македонски народности, за сожалување, сосем ја загубило од видот својата главна цел да сее братство меѓу народите, да ги облагородува срцата на верниците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бугарите пак станаа русофили, но тоа го направија не со чисто срце, а за да ја направат руската влада орудие на своите интереси во Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СИМКА: (Со болна насмевка). Го знаеш ти, Костадине, моминското срце... Додека сме моми, немаме срце. Само сме моми...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
СИМКА: Риза сум дала, Костадине!... КОСТАДИН: Ако си дала риза, срце уште не си дала!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Милувам, да си како бел цвет, како бел каранфил! Само на срце да те носам! Само на уста да те имам!... (Ја прегрнува).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Уф, срцево ми игра од радост! Ајде, Доцко, ајде, волку, стапицата ти е наместена, само да ја нагазиш!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТОМЧЕ: А мојот татко, поарно да го немам! Катил, намќор! Човек без душа, без срце!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
