стаса (св.)
Не се спротивстави коскената и јака маса на секот, што во овој миг до мишката, делејќи меса, сосем лесно стаса, и Махмуд пушти грозен крик.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Цел ден што патував и на пладне стасав до едно поле и ево ти двајца луѓе маж и жена кај си косеа една ливада.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
КЕВА: (Влегува и гледа низ прозорецот.) Уште не стасал куќата му онемилела. Дома не му се влегува.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Толку стасала рака. Знаеш, фукаралак, маскаралак.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ФРОСА: (се смее). Што рече: „Фрли колку ти е стасана раката и не плаши се од пресолување“.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А тирани в радост жешка прославуат денот прв, што со туѓа крв јунашка стасале си земен врв. ***
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
И така стасаа до крајниот вагон ... Каде сега?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
За чудо кога стасаа до дното, наеднаш стана светло и двајцата бегалци зинаа од чудо: на неколку чекори од нив, сред мрежа од трева и други подводни растенија, стоеше едно големо чудовиште.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но големата жена, со машки разголени раце, го стаса пред тој да се префрли.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
До еврејскиот крај стасавме брзо. Улица под старите касарни Кале стисната со груби и стари куќи - тоа ни беше целта.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ги стасав и појдов со нив. Ненадејно, без врска и потреба, Пенчо гласно кликна: - Земај сѐ што можеш!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Дедот Петко си ја јавна вчерашната машчичка, Доста се качи на другата, а Илко си плукна на опинчоките и, де бре, а бре, уште каде ручек време стасаа в село.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Гласот стаса до тремот на Рожденката, и бидејќи тука беше Неда, и до нејзините уши.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Стануваше сиот мисла исполнет внатре со судрувања и искри, гол и неуловлив за себе, и далечен, се подалечен кога сакаше да стаса до себе, да се испита и да се провери, во тоа проверување да го пронајде она непознато, она што го бараше толку време, или можеби во последните две ноќи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не разбрав тие ли викаа или јас кога ги стасав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Прв стаса капетанот. напуштен од војниците и стиснат в оклоп на нејасна тага, влезе во колибата заедно со априлската месечина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Потоа... кој стаса во одредот со онаа страшна вест и не ли беше тоа сон?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ни сам не знам како стасав на проклетиот Пигал, во онаа кобна улица во која на секој десет чекори млади девојки ви предлагаат љубов.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Симче бргу стаса и влезе во дворот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
