тајна (ж.)
Нема место што не е осветлено од неговата блажена душа, оти на сите народи скриените тајни им ги откри разумно исповедајќи, на едни со писмо, на други со поука.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Организацијата беше и е завиена во тајна, така што долните нејзини членови се слепи орудија за исполнување само на работи диктирани од горни причини и интерес.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Комитетот како трајна организација, се плашеше да пушти кај себе рамноправни членови од другите народности, од Словени србомани и гркомани, или пак и само со српско и грчко образование, од страв неговите тајни да не им станат достапни на балканските државици.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На лицето му се исцрта уплав. – Не се плаши – се насмеа Беличот, кој што очигледно беше веќе запознат со оваа тајна.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но дали Куле ќе ја задржи тајната или ќе го издаде пред татка му?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Беше сигурен:ја минаа шумичката и од еден скоро непреоден дол, заштитен со боцкави змии на густо збиени капини, излегоа пред студен рид, нем и пуст како тајна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не заспиваше. Само сонот оживуваше во него настан, тајна негова, расплеткуваше нишки од јазолот на негоиот живот и неговиот мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе дојдат и ќе ја испитуваат тајната во моите очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Земјата долу е проѕирна, чиниш некои нови и пресилни гама зраци ѝ ги откриваат тајните на утробата - корења и коски, под нив понорници, во длабичина усвитена јатка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ме мразеа и не ми можеа ништо. Не беа за мене никаква тајна. Им го познавав дури и мирисот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа со шепот се ведне кон седнатиот партизан, како да ја чува тајната на своето прашање: - А ти, синко, од овчарите ли си?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но не им беше на сите дадено да наѕрат во тајната на мајсторската работа и да ја откријат нејзината убавина, којашто еднаш почувствувана, останува за цел живот врежана во срцето, како нешто најсилно, најмило и најсакано.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И потекоа како врела течност, кошмарно и изгубено, мали во својата неотпорност пред ноќните тајни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И ги чуваш малите тајни како што се чува слика во медаљон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Имаш ли свој бог, Јано? „Јано, едно дете ми рече дека еднаш бог седел во нивниот двор и сечел лубеница.“ Не можеше да се нурне во себе и да испитува, сега, кога беше сигурно дека двајцата нејзнини богови ќе се сретнат и ќе ја разголат нејзината тајна.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Божем откриваше тајни што не треба никој да ги знае, говореше тивко со крајно поверлив призвук во гласот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Нека остане сева оваа работа само наша тајна, а?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
За мене - нема тајни.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тој беше пак тука во бучните солунски кафеани, тајни квартири, се весели во ресторанот Алхамбра, и штуро им ракоплеска на шансонерките од Пиколомини.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некоја малечка тајна, некоја нова игличка, или само капка засирена крв, од која се открива подоцна целиот крај.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
