тогашен (прид.)
За Охрид, столица духовна, За тепла вера тогашна, Как с народна дума, безрешна, Климент счавјанска молитва, Божјо предаваше слово, Во Охрид, во стара црква Сос облекло Кирилово.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
24. Проучувањето на архивската документација и тогашниот дневен и периодичен печат наполно ја потврдува Мисирковата мисла: на ТМОРО во странство и се даваше главно “бугарска” боја, иако поголемиот дел од македонските раководители упорно се трудеа да го оспорат тоа. 25.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Веројатно затоа што Охрид тешко може да се нарече централен град дури и во тогашна Македонија, Мисирков многу често зборува само за „велешко-прилепско-битолското наречје” како основа на македонскиот литературен јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
109. Тогашно село во Бугарија, каде што српската војска претрпе тежок пораз во Српско-бугарската војна од 1885 год.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За тогашната формална логика важеше императивот: или — или, трето нема.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Тој дури оди толку далеку да тврди дека апсолутистичката монархија (што по негово мислење најцелосно е остварена во тогашна Прусија) е најсовршен општествен облик.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Бино се однесе кон ова писмо како Јован кон неговото кога му го однесе Коле Куков на Сињак, та и тој ги повтори тогашните Јованови зборови кога го прочита: „Ќе му кажиме, кога ќе го видиме“, го искина и продолжи со потерата да го брка Јована.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На појасот напред му беа вкрстени два пиштола со сребрени дршки, а на колкот му висеше крива тогашна сабја.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тоа му го забрза одењето и тој стигна навреме, според тогашните превозни средства.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Иако не беше ни малку наивна, ни лекомислена таа се нагрби со едно скоро невозможна работа за тогашното време и прилики, се нагрби да отвори занаетчиско училиште за младите девојки од гратчето и околните села.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само да си спомнам за својот тогашен речник, проклет да бидам, јас веднаш почнувам да се потам, душава ми црвени од срамои.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кулите, и ден-денешен го имаат тогашниот изглед: надвор немаат балкони и покриени се со старовремски ќерамиди; внатре, пак, на најгорниот кат, имаат една единствена одаја со четири, на секоја страна по еден, големи шимшир прозорци и камени поѕидоци - миндерлаци.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во тоа време немало наш човек да не крие барем шисане ако не и берданка или матинка, како што се викаа тогашните пушки.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Во тој бој загинал дедо му на Првославец и паднале жртви десетина од карванот, маскари и борци на тогашниот скопски бег Муследин.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се обидуваше својата вистина да ја прошири до тогашните локални власти, па до министрите, до монархот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тогашните стратези на комунизмот, под плаштот на сталинизмот, го мислеа истото, но јавно не го изразуваа: „Козите можат да ја поттикнат контрареволуцијата на победената класа”!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Откако ќе го одминевме Театарот, стапувавме во тогашното Еврејско маало и ќе се најдевме на подножјето на блискиот рид, пред нас неочекувано се извишуваше ребресто исечената глинеста утроба на ридот во која времето длабеше низ помеките делови, особено по големите дождови и поплавите на реката, па создаваше длабоки, кривулести пештери, од кои беа изградени сегашните скривалишта за заштита од бомбардирањата и другите напади врз градот...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Полека и недоверливо стануваше одомаќен: острините на неговиот акцент од Бронкс беа измазнети и омекнати до оттегнат изговор, откри дека ‘белата громова’, чиста или мешана со што и да излезеше од тогашниот војнички апарат за пијалоци, е на некој начин исто толку задоволителна како скочот со мраз; сега ги слушаше локалните групи во баровите во соседните гратчиња, толку често како некогаш Лестер Јанг или Гери Малиган во Брдленд.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Токму фактот дека Бредбери во голема мерка се ослонува на традициите на т.н. готски роман укажува дека тој не се вредува во големиот број жанровски автори на тогашните забавно-книжевни журнали иако е формално афирмиран во нив и преку нив.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
