тупа (несв.)
Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За останувањето на танец требало малку и инат зашто тапанот сѐ уште тупа, иако веќе е скинат...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
А еве веќе една недела не сум го исправила бутинот за да изматам маштеница. Ја стискам кравата за вимето, ја тргам, а кравата само тупа со нозете, раскопува шума и мавта со опашката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нешто го подучува да не се инаети, да не тупа со нозете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А крмакот кус и фатен во вратот, велеше, не може да се исправи, да ја досегне, велеше, туку само ќе грофта околу буката, ќе тупа со нозете и под него ќе татни земјата, планината.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И црневица се растури накај џадето, Турмата како диво надојдена река, црна, огромна, разофкана и развикана, расплакана и разлелекана - надоаѓа, надоаѓа, се згустува; истечува од горе и дотечува, бучи, завива, вие, тупа, дига облак прав, го наполнува просторот, се влева во ендеците, се втиснува и се растура меѓу камионите, ги опкружува, се збива, се рои, во бранови се фрла, трча, клокоти, врие и вика гласно, болно, продорно, пронижувачки, жаловито, галежливо, тажовито, испрекинато, молбено и шепотливо: - Е-е-е-е-е!!!...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Тупа во мене, се превртува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, тупа, тупа, ќе ми направи овдека, по средина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И веќе почнав да притискам да ме вратат. И амбасада и лекари, сѐ. Само за враќање тупам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Почекај, и мене нешто ме стегнало“ Тапа - тупа, тапа - тупа, така маката се истура.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Тупа наизменично, удира со петиците и не чувствува ниту допир и ниту слуша удар на цокули.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
