укит (м.)
Студот штипеше, а под носот и на клепките му се фаќаше укит.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Осамнува. Осветлува. Дени, Овошките со укит накитени, Очите отворени, разбудени, Воздухот тихува.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А што знам, можеби од укитот што почна да ни се топи, ми се стори дека плаче.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тоа, секако, некаков бавен полуслеп коњ, влече чкртава кола и го тресе стариот колар и самиот бавен и полуслеп, со многу укит на обрастеното лице.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Влегуваме со укит на лицата, на облеката.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Наеднаш се почувствував рамен со него, не стар колку што беше тој, туку поинаку: сега Онисифор Проказник стануваше дете од моето коледарско детство, од некој Божик со мразулци на стреите и со укит на глоговите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Навечер, ќе се слушнеше пукот, ’рскот и ропотно паѓање на дрво на кое далечината не можеше да му се одреди зашто укитот и сулундарите по стреите долго одѕвонуваа во темнината, како да офкаа наместо дрвјата осудени на таква смрт.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
