украден (прид.)
Но има, знам сигурно, има:ајдучко детство во замаглен сокак. Крпена топка. Украдени праски.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа рака честопати знаеше да дофати некоја ситна работа и да ја повлече, а откако ќе го оставеа дуќанот, оној ќе го извадеше украденото и ќе им се фалеше пред сите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Треба само под перница да се клае чешел, огледалце и украдена пченица од жена што се враќа од црква.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ко сенки, ко сеници се точкаат: со пушки, со ќебиња, со украдени сакми, со некакви врзопи преку рамења.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некоја далечна сорта. Може од градината на некој крал да беше украдена.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И во нив, во вивките, за таа цел наметнати со стари шинели, украдени од сите војски што поминале низ Потковицата, во празнични денови, преку целата година, стрелаа возрасните.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кој ќе не најде Штом од убоста сме украдени.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
И кај се спиело кога сонот ти е разбиен, што се вели, наполно украден.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Многупати ќе ѝ речам: ти, Струмо, имаш нешто украдено од Егејско Море.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не лажи, велам, украденото ти се гледа во очите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тој стана сенка, ми рекоа, тој, мојот старец, а јас носев нови долги панталони и се криев и плачев ноќе зашто тие беа купени со украдени пари. Украл.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ние живееме од изнудената енергија, од украдената енергија, од заведената енергија.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ако сум полн добрини одвнатре, можат да бидат украдени од некој кој не поседува добрини како мене.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Друже Србине на овие двајца не треба ни да им верува, некое утро нив не ќе ги најде на своите места оти ќе заминат скришум напикани во украдените шејови.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Се разбира, не го сторив делото што од мене се бараше, иако уката на Лествичникот за криење на украдени нешта сосем го згрози срцето мое и ми ја извалка душата, со самото тоа што ја слушнав.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Бедникот, останувајќи беден и лукав до крајот (оти името треба да им одговара на нештата што ги означува), рекол: „Каде го најдовте украдениот плен: во мојата колиба, или под тронот царски?“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Го прашав што ќе чиниме отпосле, откако ливчињата ќе бидат украдени, и зарем не се плаши дека логотетот и царот можат да ги најдат при нас и главите да ни ги отсечат.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега, конечно, ми стануваше јасно зошто беше беспредметно прашањето дали Татко ќе поднесе приговор до Архивот, па тужба за украдените авторски права за неговите преведени и објавени сиџили.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Ти, ми вели тој, беше во Србија за да ја продаваш таа стоката украдена од железничката станица.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
