утрината (прил.)
А утринава кога станав што ќе видам, потемнето од сите страни и си мошори.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Откако ручаа, Трајанка, единственото девојче што веќе неколку години другаруваше со нив и во ништо не беше подолу од ниедно од децата, го изваде од торбата шишето што утрината случајно го понесе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Скоро до утрината сите домашни, преплашени, прикажуваа што се случило.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но минат бргу миговите на утрината и еве: веќе и пладне наближува, една мисла бавно над ведрината потајно се спушта и загрижува.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
- А, вистина, на жена ти Златанка што ѝ рече утринава, кога ја остави топлата постела? Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На другиот ден, рано утрината, заминав за родниот град, каде требаше да уредам некакво наследство.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Утрината ја најдов во библиотеката. Ја читаше „Без догма“ од Генрих Сјенкјевич.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Цела ноќ веселба. До утрината... Што ли прават сега?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Оној, мојон, утринава пак замина. Готви некој штрајк во Перник.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Утринава ме најде командантот на бригадата и порача заедно да појдеме со тебе на падината над Пишишки Камен.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Утрината, кога сонцето исплива од источната страна на морето, сите морнари беа на палубата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Кога сакавме да се преселиме во земја онокрајна Утрината надојде глас: О, жено Што остана на север Неподвижна како лузна, како костур, Каде си пеејќи Допрена на ѕид Да ми ја исцелиш раната На душава што ми ја остави?
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Утрината зрак сонце ги фати и преплашено станаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Утрината наоѓавме исклани ѕверови меѓу себе”.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
шишенца, кочанки, чешлиња, мивки, сапунчиња, гризнато овошје, коски, пердуви, распаднати метли и износени опинци, и ги носеше некаде со себе за пак утрината да ги врати и да ги остави на брегот; гледаше кон шеварот и трските во езерото во кои се размножуваа сите водени птици и кои крескаа како нечисти тешки и гадурии, што тука, во старо време се криеле: змеови, азџери, стии, ламји, вештерки, улавици, гидии, сеништа, ветроштиње, таласами, нави, укалци, катари, улери, буици и други сакатури,
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Утрината во дворот гласот беше се престорил во виолетови, небесни и бели венчиња – велигденчиња.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Излегла да бере трески утрината, уште кога беше мирно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И утрината Јон се разбудил и застанал на пенџере. 246
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На четвртиот ден, утрината се пуштија патроли кон Бугарите. Од по три војници.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- А, вистина, на жена ти Златанка што ѝ рече утринава, кога ја остави топлата постела?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
