хартија (ж.)
Најнапред таа борба беше на хартија: Србите докажуваа со громки и плитки фрази оти тие имаат поголемо право над Македонија од Бугарите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Еве вака: знаеш колку имаш да ми даваш. Еве го сенетот. (Вади од џеб хартија.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Од куќата на Димка слепо гледаа прозорците излепени со хартија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ја завлеков раката в пазуви и извадив парче бела и тврда хартија со црвени букви. - Што е тоа?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Одиш ли в гимназија? ме праша и млитаво извади од шарена хартија парче млечна чоколада.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Подофицерот седнува на воденички камен. Потоа мести парче хартија на колено.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа ме возбуди и по неколку утра откако ја истрошив сета хартија што ја најдов дома, му ја однесов на овој свој нов учител првата песна. - Јас сакам девојка една...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Мора така - не виѓава. Кривите редови на буквите се леат со хартијата, хартијата со воденичкиот камен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Плачеше. На белата хартија стоеше дека треба да се пријам во својата воена единица.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Газеше по нараснатата бара и во клобуците во кои умираа капките на дождот пушташе кораби од хартија; а неговата чета, глутница, дечишта, одеше по него и го обожуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тенките глуждести прсти му играат и шушкаат со хартијата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Виде гола празнина без прегради со едно дно и безвредни хартии на тоа дно и не поверува.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Блед и задишан, тој нервно го стегаше белото парче хартија и тешко изговараше неурамнотежени и нејасни зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Павле зеде со полни гради воздух и сосема го згмечи парчето хартија, што го држеше во рацете.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: (Строго.) Ништо. (Зема хартија и почнува да пишува писменце.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Влегува Методи. Сиот уплашен. Во рацете носи некаква хартија.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЕТОДИ: (Му ја подава на Луков хартијата. Сега дури гледаме дека тоа е всушност писмо.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Иван ги извлекува торбичињата со ортома и ги испразнува во сандакот. Потоа го покрива со хартија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Глигор бргу ја ниже реченицата врз хартијата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пред него беше една средена собичка три на три метра, во едниот агол беше дрвеното самоделско легло, во другиот гореше големата печка, над неа граот беше зоврен, до прозорецот беше масичката, а на ѕидот од дебели греди висеше неговата пушка, фенерчето и уште неколку листа хартија, од кои едно беше минатогодишен календар со ливчиња што се откинуваат секој ден, на кој стоеја сите ливчиња неоткинати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
