чеден (прид.)
Беше чедна, внимателна, но во моето срце немаше место за двајца и тоа таа го сфати.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Неспособни да помислат дека бев еден навистински чеден автор, кој живееше единствено за литературата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Како можеше да верува дека таа наивна, таа чедна Марија ќе може да им се приближи?
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам. „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
