чуму (зам.)
Никој пат род да не роди. Сѐ ќе испука, сѐ ќе исцрка Чуму си црна јаловице ... И не умирај, чуму си ...
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Чуму си црна јаловице Умри, Врз каменот името ќе ти го напишат Дождот ќе го разнесе Дождот ќе го разнесе Земјата да ја нахрани.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Чуму му служат, би можел да праша одреден тип луѓе, овие протегнати, фрактализирани, бескрајни поздрави, налик на оние на туберколозните сопрани во „Травијата” или „Боеми”?
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Ами, чуму ти се кутриве играчки кога нема кој да ги игра?
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
А, и да е точно оти се враќале чедата на јагулите, чуму ни се тие капиталистички јагули, заразени...“
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Вие дојденци, тој со жена си дојденци, па си реков, чуму да не се знаете.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Чуму тоа? Ако решиле дека е потребно да се уништат, Боже мој, нека се стори тоа, и готово.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Тогаш, чуму моето мислење?
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Чуму тој безвреден арч кога по алеите пупките расцутуваат?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
И добро, ќе ве молам, чуму му е на продавач да носи бел мантил?
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Но ... чуму сиве овие анализи и синтези, индукции, дедукции, редукции, ако ова го повтори и идната генерација, и таа по неа, и таа по неа...?
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
А сите што барем малку се одбираат во зелки знаат дека зелките немаат нозе а и чуму им се нозе на зелките кога умот е во главата а не во нозете, а од главата се стркалуваат и се истураат во јавето и сите тукушто зачнати и тукушто отсонувани соништа.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Тогаш не би знаеле чуму ќе ни е времето (и новото и старото).
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Чуму срамот ако не можеш да го сокриеш во черупка?
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
А и чуму тоа парче мозок во десната рака?
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Александар, ланската година заедно со Влатко беше во тимот којшто ја организираше кампањата за регрутација и не можеше да му се доначуди чуму се трошат време и пари на кампања?
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Имаме и премногу, но чуму толку многу зборови со заборавена употреба? праша Камилски.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Камилски беше готов да пука на нов збор: Зборот баши-бузук, на пример?! Чуму ни е!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
