шешир (м.)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Стои меѓу восочните луѓе од репродукцијата на Рембрант, поклопен е со црн шешир и завиткан со црна пелерина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Богословот го наби шеширот на очи и се стопи со мракот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Други оддалеку ни личеа на фазани или пупунци: носеа шеширчиња со долги подвиткани пердуви.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Напред, пред гостите и домаќините, одеа ергените, пред нив чупите, а пред нив, сам, свирачот; чупите пееја: Фрли го, лудо, шеширот, оти е место нагорно, оти ќе се лудо испотиш, Ихиии!... а ергените одговараа, исто на шака: Фрли го, Досто, опрегачот, оти е место каменливо, оти ќе се, Досто, засопнеш, Ихууу!...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Хрушчов го подигнува малото шеширче, ја открива ќелавата глава и пруса, ги ситни чекорите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Делото претставува засенчени или замаглени слики на тркало од велосипед, закачалка за шешири од 1917, и еден унмаде redymade, одвртувач на тапи.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Беше тоа типичен претставник на својата епоха: носеше зимски капут од чоја, необично долг и широк, темносин шешир од филц со спуштен обод, широки пантолони со високи манжетни и светли плитки чевли, воочливо слични на ортопедски; околу вратот поради некоја причина му висеше кинески пешкир.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Некое време после тоа, тој станал едно утро, го ставил својот шешир, го зел својот чадор и отишол на прошетка.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Со подигнати крагни на капутите, шеширите на чело...
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Набрзо по враќањето во Берлин, умира на 6 јули 1959. George Grosz, 1917 (фрагмент од писмо) Јас со поглед потполно продирам и таа работа за мене се единствените емоции (треперлива возбуда, бучниот уличен фронт на хартија!, или, ах!, вртење на ѕвезденото небо над црвената глава, електрично место на сликата, ѕвонат телефони, породилни врисоци, додека челичните ножеви мирољубиво дремат во запурноста на џебовите на подведувачите - а исто така и лавиринти од огледала, нивната улична волшебна градина! каде што Кирка ги претвора луѓето во крмаци, комичен тиролски шешир со перце, или rumms-tumm-tidle-walk во Патепон, каде што слушателот се фаќа за уво и музика од грамофон, палми од лаѓите со коишто продолжуваш, или песни на штитовите, или златниот штит, коло од букви - а вински црвеното, ноќите што локаат вино, во кои месечината е блиску до инфекцијата и до запцуениот кочијаш и каде што во прашливиот подрум се случува убиство со давење), ох, емоциите на големите градови! George Grosz, 1924 За да достигнам до стилот којшто... ја одразува нескриената суровост и немилосрдност на моите објекти, ги проучував драстичните манифестации на уметничкиот нагон.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
И двајцата добро знаеме
на која жена мислиме
само јас отскокнувам кај неа
љубопитен и на вишини навикнат
не можев да си замислам
толку еднолично и неразонодено суштество
рамна снага рамен говор
несовршенството ме предизвика
потсвесно, како што обично се вели
правев трикови за забава на народот
покажував нови мустри
шарпи шешири шпилови
стапчиња топчиња кутивчиња
бели гулаби за бела магија
создавав драмски штимунг
го извлекував резервниот маж
последниот џокер
од мојот долг од што е дупнат
џеб, немав време за колебање
носев кружна насмевка
- рингишпил на лицето
каде јас, таму таа!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Што се однесува до аутфитот, тоа се разни суштества со мали, средни и големи турбани, фесови у сите бои, ретко со некои кечиња, безбол капчиња, понекоја шајкача, наци баретки, хеклани капи Боб Марли, каубојски шешири, мексички капи големи ко сунцобрани, дамски шешири со воќна салата од страна...
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Го приклучувам на компјутерот и кога ќе видам: голо бебешко газе, едно слатко мало буце со шеширче за сонце, како се капе во мало гумено базенче и кога ми светна ... половина час не можев да престанам да се смеам ...
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Говор во ќелија Страв од згура, преселба Под весели шешири Со очи што намигнуваат Лице од виолина Пламен крај патот, лежење На постела од музика Што сослушува упорно Будилник на полицата Време во тегла, тајно Прозорецот зинува И дише, длабоко дише
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Со костум, темни очила за сонце, шешир... исправен и арогантен во одот. Никогаш подраснат со брада.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Во првиот дел фустаните беа во романтичен стил: долги, со широк пад, горе затворени, во роза-зелено каро, со шешир со широк обод.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
