јаготка (ж.)
Колку еден саат што одил, пак нашол извор со вода и чунки одел прекутрупа, на многу места наоѓал јаготки и си јадел.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Одејќи си најдов едно чудо јаготки и со нив проживеав.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Бев ист и таа беше иста како тебе -насмеана во ноздрите, со бела затегната кожа на јаките јаготки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледаше внимателно и без доверба: оној во црната рамка принесуваше запалено чкорче кон своето лице обраснато со мрак и со јаки сенки под јаготките.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Модрите жиличиња под нив, на јаготките, како да се движеа испреплетувајќи се и цицајќи сок едно од друго.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Низ папрата се црвенеа зрели црвени јаготки.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Бистри извори, јаготки, малинки, диви свињи, зајаци, лисици, мечки, па дури и диви петли и кокошки.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Јаготките беа зрели и црвени како крв и во устата на Трајчета се топеа како маст.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ете, тебе ти е потребно да лапаш јаготки, а мене да си починам, да си позборувам ако има со кого.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Бери тогаш јаготки. Но внимавај! - Да внимавам? - Да.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ела на јаготки! - го покани Бојан.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зошто ќе му се јаготки на машко, кога машко не носи обетки.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ушите му се оптегнати и на долниот крај зафатени, без јаготка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Секое трнче и поточе, секое лединче кај што сме седнале, јаготките што се зацрвениле како детски обравчиња на студ...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И колва со јаготките од прстите по мекото перниче под папокот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во градината собирам само црвени пиперки и патлиџани, црвени јаготки и црвени јаболка. ,Ирфане Пољубулгаре", ми велат. ,Ирфане, Ирфане", велам, не чекам улавиот прв да ми се тргне од патот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За чудо челото и јаготките му биле мазни, неподвижни, и преку ден како облеани од летна месечина, чиниш целото лице му е изделкано од јадра биволска коска.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од друга страна, не би можел со никој друг така смирено да пивнувам чај од шумски јаготки и речиси поспано да ги разголувам своите потсвесни гревови.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Жежок пепел на згасната ѕвезда. Свежината на шумските јаготки пробива низ заболеното ткиво: да сонуваш, распаѓајќи се!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
