јазол (м.)
По должината на тој синџир од јужнословенски племиња и наречја како да се образувале 4 јаки јазли, што ќе рече, 4 држави со разни имиња, т.е. словенечка, хрватска, српска и бугарска држава.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие јазли, т.е. држави, според силата што ја имаа кога се образуваа, си ги разделија меѓу себе сите колца – племиња и наречја на јужнословенскиот етнографски синџир и ги крстија со нивното име. Јазлите како свој центар си го имаа носителот на националното име; со зголемувањето или смалувањето на политичката моќ на носителот на националното име и последново се раширува или се смалува.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во јужнословенскиот јазичен синџир има неколку колца надвор од српскиот и бугарскиот политички јазол: тоа се македонските наречја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И веќе го бараше јазолот на своите заморени мисли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Капсула, трпелив човек, ги плетка долгите веѓи во тежок јазол, се мурти: - Ти си, дедо, без пушка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Меките образи на дедото пламнуват како да си гите веѓи во тежок јазол, се мурти: - Ете, вели, - ние ве раѓаме, вие ни судите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не заспиваше. Само сонот оживуваше во него настан, тајна негова, расплеткуваше нишки од јазолот на негоиот живот и неговиот мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во зглобовите на прстите се сплеткаа околу здробеноста тешки јазли.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Од внатрешните потреси нервите му беа склопчени во тежок јазол.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Беше сплеткан до грклан во своите врвици што водеа кон нигде. „Решуваш гатанки, другар брат?“ Брат му ги стегна јазлите на тие врвици. „Сѐ е решено.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Треба да се расплетка оној трагичен јазол во кој беше стегната неговата свест.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На Арсо му беше тешко да заврзе јазол.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потоа, веројатно допирајќи до тврдото срце на некој јазол, запна и ни да мрдне понатаму.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога се фатија за јазлите уште еднаш застанаа поради бесмислена надеж да не нешто се мени.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Тоа беа неколку бараки. Со уреден санитарен јазол.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Разбрав од моите познати дека овие гробишта се наоѓаат во парискиот реон Клиши, на еден од јазлите, каде што Париз се врзува со „Булеварот на перифериите“ а од каде што се одделуваат автострадите на сите правци.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тоа беше една подвижна трпезарија, условно прилично чиста, со сите санитарни јазли.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сркам, а оздола почнува да ми се бурбати, некој јазол да ми се заврзува, да ми се накрева.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
