бе (изв.)
Аман, бе Фидане, бе! Их, ама вино си имал!... (Седнува меѓу нив). (Момци и девојки, стоејќи во одделни групи, се задеваат.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кој е ова доба, на полноќ, што ме прави бе узур?!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Еј, јас на шеснајсет веќе бе пуста невеста.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Знаев. Еве ја, плашлива, со густи плетенки, во ученички сатен и со стара, наизуст научена прикаска дека ми е ќерка - Ана Боткин од седмо бе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сашо го гледа штркот и му вика: - Пушти ја, пушти ја, бе! Штркот не се ни помрднува.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Кога ќе фатело да вели: „Раскажи ми бе дедо, раскажи ми... “ та да му се смачи на човек.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се приближуваа кон оревот кога одеднаш Шишман подзастана: - Абе, - рече длабоко и зборот зататни како да се наоѓаат во некоја голема бочва.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
— Ах, тебе барам бе ќопек. Тука ли криеш ти од мене? — го грабна за затилокот од кошулата и му го предаде на Рушида без да му проговори ни збор.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Бе во една десетина дена и сношчи, та петта ли е шеста ли е, кој а знае! — одговори Толе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ела, бе, синко, ела. Седни ако држит тебе петлето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ни шлапкаат ситните копита во снегот. Бее, што е бе?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А бе златни, а бе мили, а бе драги!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Пушти го бе, доста еј!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
- Абе ти не си женско па да бидеш срна- му рече Љакето.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ми вели, топорливо и потсмешливо: - А јас што ќе работам бе чиче, - ми вели. – Ти ни пицајзла за требење не остави.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
- А бе, дај го ваму – се граби Апчо за микрофонот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Како, бе, порано не размисливме?
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Е бе, Топук, Топук. Овде и ѕидовите имаат уши.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Немој бе, Топук! Немој!
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
