брза (несв.)
Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Брзајќи биволите спотнаа. Сѐ уште така крцкот се слуша по ридје.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Чекај, чедо, не брзај, земи збогум со сестра ти, таа нема да дојде со нас, не чини да ја затвораме куќава сама.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНЃЕЛЕ: Сѐ е тоа убаво што велите вие, ама беќарлакот не се враќа и затоа не се брза. За женење е лесно.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Чекај, кир Ристаќија, не брзај за отворање, да не се сети Антица оти е дубарлак и фрц назад!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Мече го изгледа зачудено и застана. – Каде ќе одиме? – Не прашај, туку брзај – нетрпеливо го потргна за рака Беличот. – Ќе ти кажам нешто.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Земјата мила, мајчица наша колку е сочна, мека, брзајте в ниви, орачи мои, сеидба вас ве чека!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Ама пусти зет е, срамота е да брза тој. Ќе речат: не му се чека.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Влајко Лазев, Мало, Чолакот и Сребрин им советуваа на веачите да не брзаат, да остане мерењето за утре, за да можат ноќеска да спијат по некое и друго кило, ама Сулиман ага, и тој чивчија по занает со чифликот во Лагот, многу убаво ги знаеше сите марифети оти тој самиот им ги правеше на спаиите, па им даде зорт: довечера да биде мерено житото.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дедо Геро не брзаше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И трчаа низ село брзајќи секој да ги најде своите, па да им каже што се случило.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Брзам со овој илегалец (несомнено тоа е) и сакам да не го слушам тој плач.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Подгбавените луѓе брзаат загрижено, сами без своите сенки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Дедото како да е без тежина; свадбарски подрипнува, брза пред нас, чекори кон нешто непознато но долго сонувано.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лисјата умираат без брзање. Ниедна птица не ја оплакува нивната смрт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Луѓето не брзаат, како да сакаат со својата бавност да го задржат летото кое и самото не брза на својата традиционална средба со солзливата есен, онаа есен во која човекот е далеку потажен што е сам отколку во пролетта.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не брза зашто нема каде да стигне.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Реката брзаше како и секогаш.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Брзаат и двајцата. Митко наоѓа и еден стар весник.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Возовите. Тие секогаш брзаат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
