лек (прид.)
Доста се поиздиши уште подлабоко: Митра ја фати за раменици, по кроце, полека ја исправи првин да седне, па потоа полека, лека, ја исправи простум и држејќи ја за мишките ја поведе кон горни крај.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сена плиска под лотките леки...
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Густо збиената белина на нејзините заби ја покрија долната леко наруменета усна, и таа на некој нов, непознат начин се обиде да ја сокрие влагата во своите очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Смешно, рече некој што беше одделен од мене со леко подвижен превез на тутунски чад. - Таа енигматизирана филозофија е обична глупост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
По лекиот ветар над нив се лизгаа две страчки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се бореше со лек трепет но можеше да ја повлече кочницата како што можеше да го стисне со показалец чкрапецот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кажи сам - нели се откажав од леки боксерски чевли заради таа сламена шапка со црвен раб, кажи сам?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И синот по Весна повторува нежно: „Лека ноќ, мамо“.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја виде жива, стварна, со лекиот, бешумен oд, со благите малу замаглени од загриженост очи и рацете, - раширени кринови, меки, - секогаш спремни да помогнат, да помилуваат, да прегрнат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со лек, скоро нечуен крцкот вратата на тој стар, метален сандак се отвори и откри густ мрак.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Веслата длабоко ја зафатија водата, г’жвите скрцаа, чунот се заниша леко, се навали малку на едната страна и тргна побргу накај високата карпа со која газеше ридот во езерото, а зад која беше живописната рибарска населба - Канео...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој се насмеа, се поздрави со сите и со леки чекори се накачи кон подножјето на планината Пелистер.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Уште снежеше. Крупни снегулки во роеви се спуштаа од облаците и леко, леко се пластеа на земјата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Можете полека, нежно, како што снежи од небото снежно, можете тихо, леко, како што паѓа пердувчето меко, како што шепоти трева кога расте, и како што сонот доаѓа, се пласти, - можете да побарате и да замолите, скромно, тихо, со смирена душа та секој да ве разбере, та секој да ве слуша!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сталинка, со силен напор, се ослободи од леко држаното јаже. Чанга ни даде знак да ја оставиме.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Полека, со лек чекор, замина од колибата, а дождот му ги наквасуваше чевлите направени од плетена трева и автомобилска гума.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Во вечерниот воздух се чувствуваше лекиот, чист мирис на варено кафе.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сега кимаше со главата во благ лак. Сега стапчето од сладолед леко испадна од неговите прсти.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
