настап (м.)
Настапот на пропагандите го одбележува и навлегувањето на туѓите литературни јазици сред нашиот народ.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
89. На Мисирков секако му правело впечаток тоа што ТМОРО во своите основни акти имаше една „интернационалистичка” платформа, а во своите практични настапи им даваше повод на некои набљудувачи на движењето да ја сметаат како експонент на бугарските цели во Македонија, бидејќи го опфаќаше претежно егзархиското население, ги толерираше егзархиските цркви и училишта, а им се спротивставуваше на другите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Посебниот карактер на романската пропаганда се потврди и од блиските настани со настапот на оружената четничка акција на пропагандите, кога романската, како пропаганда на земја што нема заедничка гранична линија со Македонија, во таа форма главно и не се изрази.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но точно кога сите на подиумот се помирија со неговиот настап и рамнодушно зачекаа додека смисли што ќе свири - него го совлада малодушност.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа не привлекува внимание толку со она што го изведува, колку со атрактивниот настап на музичарите, со нивните неразбирливи извици, слични на оние на Индијанците.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Поетскиот хуманизам (а тоа е чинам вистинскиот збор за она што ја покренува и усвитува прозата на Чинго) во името на кого авторот толку дискретно и толку ненаметливо прозборува за човечките судбини на својата избраздена пасквелска земја е само еден од видовите на растреперениот и честопати трауматизиран сензибилитет на модерниот човек пред сето она што таа иста современост во својот незапирен победнички настап го донесува како перспектива и ослободување но и како страв од нови опасности и беспаќа.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Воспитувачот, предобриот Трифун Трифуноски, поет, одговорен раководител на Фискултурната и литературната дружина, со две околиски првенства на крострчање (пролетниот и есенскиот крос) - со еден забележлив републички настап, тринаесетти, изваден во весник, награден со диплома и тие нешта што одат со тоа, - на највозвишен, стоотстотен уметнички начин ни соопшти за денот на аудицијата.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ме фаќа сега треска за настапот во машкиот логор. Номер 23.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Хеј, Џо“ беше климакс на нашиот настап во амбарот на „Треска“, најрекламираниот македонски производител на мебел.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Не можеа тукутака овие кози да го запрат текот на историјата, сигурниот настап на новото социјалистичко општество, со работничката класа како нејзин главен гарант!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Уиграните настапи на нашите литературни воајери се немилосрдни и сурови: со националната вистина нема компромис или ценкање.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
На својот прв настап под наслов Три леви саата (Три левих часа), во јануари 1928., ги читаат своите текстови, го објавуваат својот манифест и ја изведуваат драмата на Хармс Елисавета Бам.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Својот прв голем настап во печатот го имал не како писател, туку како јунак со револвер, кој несакајќи ја застрелал својата жена.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
ЧАМЕЦ ЗА СПАСУВАЊЕ (1944) Појдовната замисла на филмот е секако да се прикаже во еден микрокосмос (чамецот за спасување), макрокосмосот на американското општество во неговото соочување со нацистичката опасност: наспроти униформираноста на нацистичкот тоталитаризам, што го олицетворува еден противиграч, Вили, стои melt- ing pot-от на разновидните социјални слоеви, народности, убедувања, карактери; преку низата напнати сцени и заострени, понекогаш иронично обоени дијалози излегуваат на видело сите општествени, културни и идеолошки напнатости на американското општество, додека бродоломците конечно не најдат доволно моќ за единствен настап против непријателот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Неговиот настап (во нешто помалку од еден час долгиот перформанс) ја демонстрира философијата на комплексните врски помеѓу човековото тело и постиндустриските машини; тој телото го разбира како предмет на обликување (design) и техничко дополнување.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Првиот настап на она што подоцна ќе стане Зеро беше еден перфоманс во Штип.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Тоа бил еден од последните настапи на Арто и бил наменет за соочување со сопствениот фантазам на едно дисартикулирано, обдуцирано тело, тело како точка на преместување, подвојување и непрекината флуидност, коешто е чиста присутност и тело без органи.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во некои проекти тој го поставува прашањето за загрозеноста на другите - пука врз патнички авион, а во еден телевизиски настап во живо на водителот му става нож под грло.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
„Како напредува Алексеј?“, прашувам јас, најмногу за да ги одложам непријатните нешта или да го свртам разговорот кон помирни води; сѐ ми се чинеше дека татко ти е затечен, можеби и збунет од посетата но и од директниот настап на Иван Степанович па смислуваше некои објаснувања во врска со оној проклет Корпус, но не сака што се вели прекутрупа и необмислено да истапи.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Влатко посака да остане на плоштадот и да го следи настапот на музичките групи: најавени беа познати имиња, а на полноќ голем огномет.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
