нешто (ср.)
Од сегде претерани смеите војнички беа; кобеа тие на нешто.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Го викавме војвода, господ. . . штом наумил нешто - веднаш го вршеше лесно.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
(Сите групи се здружуваат во една. Секој вади од торбата по нешто за јадење. Додека се поткрепуваат оддалеку се слуша меката и болна мелодија на кавал).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Лебами, да најдам нешто, ни многу младо, ни многу старо - ќе се женам!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Туку јас да смислам нешто. (Кратко молчење.) А! Ми текна!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Зашто... (Се мисли.) Ми текна нешто, да простиш, Спиро, како на трудна жена: ми се пријаде месо со компири...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АРСО: Ама џумбуш, ама тарапана! Ваква веселба во Скопје ниту имало, ниту ќе има! (Му шепнува нешто на Поцко.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Само, се разбира, нешто убаво!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тогаш го читав Том Соер. Немирното, бестрашно Американче предизвика кај мене нешто дотогаш непознато и јас на Бата му ја преприкажав содржината на Димовите Тројца мускетари и тоа на најизвртен начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Овој го дочека, го стисна со левата рака околу врат додека десната ја држеше над него како да го посолува со нешто но веќе Андон му притрча отстрана и му се фрли в нозе а јас преценив кај е најслаб противникот и му се обесив на грб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Сакам да ти кажам нешто. Потраја малку и праша, наеднаш доверлив и срдечен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Таман на среткуќа кај долното било, за голема радост на Доста, од пелената се слушна нешто како маче кога мјаука. „Мјау, вјау, a јаа,а,а," — се распозна детски глас.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Пак за аирлија нешчо? Ајде, ајде. Печали ти за мене, јас за тебе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Добриот домаќин треба да има од сѐ по нешто во резерва.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако носиш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Судеше, кога беше вон од сѐ и над сѐ, некому што личеше на него и што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее. Внимаваше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го потпре челото на стаклото на прозорецот. Нешто стануваше, нешто ја решетеше ноќта.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И ноќта и патот и копнежот со мене се остаток од нешто што ќе биде.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Би сакал да напишам нешто за тебе. Елегија, а?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сакам да убијам нешто во себе што немам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
