точи (несв.)
2. Таму горе на небото зора руди, земја буди, ден морави шири крила и алова точи свила, таму зора црвенее - мое срце ми црнее.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тоа беа офанзиви над народната војска, над жени и деца, над старци, над куќи и кошари, над добиток, офанзиви над момински и невестински ковчези. Заедно со војската која што отстапуеше од селата во планините бранејќи ја секоја попалена куќа и плевна - се точеа колони од испиени, но непокорни лица.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Се точат срповите, се прават нови витли, опинци; се стегаат и Сукаловци и меѓу првите излегоа — „сосем дом, сосем чад“ — што велеше дедот поп Трајко кога креваше панаѓии.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Некои ги прегледуваа пушките, други ги точеа јатаганите со камени острила, трети ги притегаа ремењето на опинците, четврти ја сместуваа храната во тагаџиците.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дотраеноста на куќата како да му ја зголеми измореноста: точи во него млако, беспомошно сознание за една видлива, опиплива и убиствено присутна непостојаност.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пролетта точи миризби и од прекчера. И од порано...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Загрижено, со денови, со недели, со месеци и години точеше само незадоволство.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го расчешнуваше во многу недовикнати и извишени слогови, но сеедно го продолжуваше, без прекин, сѐ додека постоеше глас, што можеше да биде извикан, сѐ додека место глас грлото не почна да му точи пренапната бол.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Просто го сеќаваше на своите рамена тоа тупо, но толку благо лице, од чијшто поглед ниеднаш не престануваше да се точи знајната длабока, потсмешлива добрина, која немаше заедничко ни со двете големи торби под очите, ни со длабоко и несиметрично врежаните старечки долини околу устата, ниту пак со неговата тврдо скована брада, чиниш од под која веднаш се слеваше јакиот јунечки врат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Точи вино црвено! Точи без пари! - Ама зошто? - праша Грујо.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Точи вино црвено! Момчето брзо трчаше, точеше ли точеше...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
И додека точи чај, се обидува да ја открие смислата на посетата) Рековте дека сте машиновозач на вечерниот.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Народот се точеше надвор од селото под разни изговори — оди на работа — жетва, вршење бачило.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Езерото се бранува во сини и црни маси со бели шамичиња од пена. По него се точи снопот на зајдисонцето со запалени класје.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
На безброј места крај самиот пат, речиси пред секое село, се организираат минијатурни изложби на убави и големи јаболка, на грозје, на сето овошје и зеленчук што виреат во овој крај а, крај секоја од изложбите, девојки во живописна влашка носија точат шира штотуку исцедена од слаткото грозје.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Рајнското крајбрежје е најпознато лозарско-винарско подрачје во Германија и од овие места со точи квалитетно германско шампањско вино.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На „Галата Ќупри“ најмногу се чувствува шумот на зазбивтаниот живот на овој град, шумот создаден од безбројните автомобили кои се точат како бескрајна река, шумот од заглушувачките сирени на товарните и патничките бродови, чии пристаништа се сместени под самиот мост.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Лазор го зема ножот и почнува да го точи, да го намавнува на еден камен во гумното.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одам секаде кај што одеше Јон, кај што работеше. Ја гледам трупалката, кај што сечеше дрва, коралницата на која ги овчеше колцата, кај што ја точеше секирата, брадвата теслата; ги гледам деланките, секаде има по нешто негово, по некој засек, по некоја сенка, стапалка, а него го нема.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
