чука (ж.)
Од последното стебло на буковата шума косо се спушта неголема чука и станува испресечена со ендеци и ретки куси сенки од дивите грмушки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Бучната рекичка, што полека ја лока чуката, соголувајќи ги карпите, е граница од кај почнува студена пустотија - камен, камен, камен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Смирен и цврст, свесен дека води тешка битка со некакви сили во себеси, дека победува, Бојан се засолни зад една карпа, за да не им пречи на орлите, се свитка врз сувата трева, потпирајќи го грбот до топлиот камен и се подготви да ја помине ноќта на Орелска Чука, со орлите...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ама ден ќе биде! - се воодушевуваше Денко, плискајќи ги со студена вода разголените гради. - Просто мами кон Орелска Чука! - рече Бојан.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Чуката, тој забест планински врв, страсно го мамеше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Затоа сонцето го огреа баш во селото Чаништа, оттука до чуката Маргара имаше уште цел час одење, та тие што беа на чуката слободно можеа да го видат неговото движење.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Повеќе од нив се слушаше: „теслим, бре, кумитлар“, и сите под команда почнаа да стрелаат во чуката.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Одеднаш чуката оживе. Колку внимателно да ги фаќаа четниците метеризите, аскерот ги забележи, а командантите со биноклите можеа да ги видат како се сместуваат зад големите карпи.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Гледајте. Од неголема чука се спуштале кон нивниот челник коњ и јавач, дебелникав човек во темномодра облека, војник или одметник, вкочанет натрапник со нејасно лице и со нејасни намери.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ехото доаѓало од две страни, од местото на ранетите и од дувло на ноќна птица; потоа бувот му се вратил преплашен на својот мрак - оние што не биле зафатени со ранениците се раздвижиле преку чуките и по суводолиците да го собираат заборавениот добиток.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Нашето село немаше доволно паша за повеќе стока, затоа ги тераа овците во друго место како што се Кожуф, Момина Чука, Црвени Брегови и други места.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Кога ќе посакав да им запеам приспивна на внуците, ги чукав клепалата, вртејќи се на сите страни од светот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тука, на Грамос, македонските и грчките момчиња и моми, бранејќи ги безводните ридишта и чуки, гинеа под оганот на топовските и минофрлачките гранати и под бомбите и напалмот што со бродови стигнуваа од Америка.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Тогаш, овие планини, ридови, карпи и чуки беа симбол на беспримерна преданост и храброст.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
