мев (м.)
— Море, немој да ме репниш со ластегарката на вој век, та на тој ако сакаш борина цети ми на меот, — одговараше дедот Петко.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се обиде на грб, на мев, — ничкум, ама сѐ некако очите не му се заклопуваа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А тебе ти се чинеше ќе ти дојдат слугинки да ти и гледаат твојте и да ти работат, та запињај да се женат девери ти, желки по меот да му лазат, да даде господ златен!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Неговата мала, валчеста фигура со силно истурениот мев напред постојано се вртеше лево и десно.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И се кријат сега, долу, него го држат при мевот. Не, тоа нема да го дозволи тој.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Над глава - ќерамитка, под мршата сламарник, во мевот - царски леб.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Иван, кој знае зошто, започнува бргу да го движи држалото на ковачкиот мев, со којшто се праќа воздух во каналот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Хм, така велам. Зашто, кога ќе загризе нешто во мевот, и јас тоа го правам.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Војничето се лутеше и,пцуејќи гласно и навредливо, ја клоцаше по мевот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Коле сега го потбутнува и со мевот. Бузо молчи и скиселено отстапува.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Локаше без почивка, додека не му се поду мевот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Денко го зграби девојчето, го стави преку колено и почна да му ги стиска мевот и градите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нешто ќе даваш напред; нешто кога ќе правам стока, а нешто и ќе причекам. Не клават никој мене жар на мевот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Го собраа и житото и добитокот. Добитокот го врзуваа за нозете, го легнуваа, и откако ќе го изгазеа убаво на мевот, го одврзуваа: ако добитокот можеше сам да стане и да оди, го земаа за носење оружје и храна.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Нема ништо, велам, и се држам за мевот, се чепатам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Не знам, вели Здравко, нешто ме врти во мевот. Наопаку ми го врти мевот, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Меѓу ципите нема ништо. Само гол мев и празни црева. - Бем ти живот без муда, вели Гојко.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Држејќи се за мевот, вјасаница потскокнува и го снемува во бараката.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
