мило (прил.)
Сите млади и зелени, да ти е мило да ги гледаш.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Само согледувањето на тие своеобразни црти во карактерот, наравите, обичаите, животот, преданијата и јазикот на нашиот народ е важна причина да сме ние против делењето на нашата татковина и за нејзината автономија, зашто дележот ќе ни искорени сѐ што ни е мило и ќе ни наврзе многу противно нешто на нашиот народен дух.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Милувам секој ден под твојов прозорец да поминам и секој пат со уста слатко да ми се насмееш и со очи мило да ме погледаш!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ете виде сега како мило те дочека.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И сега, кога Тода разбра оти Крлето се искубало од стапицата, и дојде мило и не можеше до дома да си дојде од задоволство оти таа прва ќе и ја каже на золва ѝ Нешка пријатната новина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На минување го забележа Мартина како на сон нешто се смешка толку мило чиниш сѐ во животот е убаво како песна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На другите деца им беше мило што Николче дојде, а по малку и им беше криво што Трајанка беше преналутена.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А јас, мачор Перо, слушам како таа ме фали и ми е мило. Ме разбираш ли?
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
„Мило мое - ти многу си настинал!“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
За Нова година, мила!... - ѝ наздравува тој мило, радосно...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не ми е баш мило да лежам во вошките. Што можам јас?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Пролет е. Априлското сонце мило и топло грее и ги милува луѓето по лицата...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Отвори ги, ти мое мило дете, твоите читанки и книги!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Крај лулката седеа неговите сестрички, седеа и слатко му пееја: „Нани ми нани, мило братче!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Но нивното цврчење нѐ потсеќа на нешто што е толку мило и скапоцено: далеку сме од канџите на оние што го зграбија Колета.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Нешто топло и мило му се разлеа во душата и тој се сети на песната: „Зора зори, ден се бели“.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
