оп (изв.)
ПАНДЕ: Така е, сето тоа што го зборуваш е убаво, само, една наша стара поговорка вели: „Додека не скокнеш не вели — оппа!“
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Опааа! — Пречекори Доста и се прекрсти, та влез во Сукаловата куќа да се стори вечер домаќинка на еден од браќата Сукалови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само - оп! Ќе замавнеш со раката нагоре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога наеднаш - оп! нешто го тупна по грбот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Посакај нешто, Малчо, и јас ќе ти го исполнам! “ И оп! Се случи чудо невидено! Чудо за неверување!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ајде, опа, опа, опа! - велеше старецот и со бавни движења ја вртеше косата низ бујната планинска трева.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И - оп, ти го потргнува срамот, ти ги очиклува очите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога одеднаш оп, книгата ми ја снема од рацете!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Види го она малендавото, испиеното, како удира со поткованите цокули, - му се обрати Пандо на Нумо: - Оп, за малку што не падна.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И, — оп, ме угреа сонце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, како што си ја мислам така, туку — оп, еве ја: и неа ја гледам меѓу жените.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги гледаме сите одозгора. Оооп, оооп, оооп!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
МАЛИОТ: Опа! Тој е! Врз човекот паѓа мрежа.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
„Опа!” копкајќи со прстот таа повторно однекаде ја врати играчката и го намота конопот околу неа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И пак гавранот Гавруш Гаврушевски, скитник како и овие двајца, заграка: Опа, опа! Пупи Паф ќе копа!
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Песната ја продолжи Пишпирик: Опа, опа! Многу ќе сум богат. Ќе живеам на висока нога.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Над колата леташе Гавруш Гаврушевски. Со гракање ја дополнуваше песната на ортаците и трговците со ништо. Опа, опа! Пупи Паф ќе копа!
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Од вагонот се слушаше само едно бодинање и едно Ух Ух Ах Оп, па едно плескање како кога плескаат петли наутро качени на плет и пак бодинање и она Ух Ах Ех Оп!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
