пати (несв.)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Силјан селаните ги видел оти ним им било како приказна, почнал да им кажува што патил дома дури бил штрк и што видел и што сторил.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Исто така, тие немаат ништо патено од нас.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ти нема да го патиш тоа јас шо го пати.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога лежеше сам, напнат од несоница и загледан во вжарениот врв од цигарата, не ѝ веруваше, патеше, можеби не зашто не можеше без неа и не зашто можеше да ја засака повеќе од првата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти патиш од оригиналност со која се обидуваш да ги освоиш луѓето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Умеам да господарам со себе, не патам од халуцинации, не сум ни мистик, ни егзотичар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Можеби во себе и сам со себе зашто живееше за двајца и во него живееја двајца: едниот ноќе се закануваше, другиот наутро патеше од тие закани.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но ќе патам ако ме сметаш за луд, за декадентен Дон Кихот на овој растргнат век.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Докторе, ќе му речам. Имав еден пријател лекар. Беше џин и пак патеше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Бидејќи патам од реума, сум се лечел во многу бањи со иста ваква вода што ја има нашево село.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Започна да пати и од несоница: шеташе ноќе по терасите, по дворот, земаше апчиња за спиење, но зголемувајќи ја постојано дозата, апчињата почнаа постепено да не дејствуваат, стана имуна.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
4. Веќе се враќам:
годините во оро
задушница им праќам;
сегде познати лица
нигде, нигде птица
Рајот го чека крај
нема спас, Матеа
и ангелите патеа
а ти а јас...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Кој не знае божја казна го чека А кој премногу знае ќе пати дури три века) Ако спремен ти си да признаеш вина штом гревови те стигнаа од кармата
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Како да беа предодредени да патат или тоа им срасна во генот уште како деца додека ги бараа своите родители, браќа, сестри, топлината на домот...
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Робовите секогаш ги држат главите наведнати, со погледите шетаат само по прашината, по калта на земјата. Затоа тие патат од очна миопија.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Ако не успеат да го извлечат од нездравата ситуација, патат повеќе од најблиските му роднини.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Јоже беше визионер илуминатор и милионер пример за секој млад пионер идол на секој дрт пензионер Од машинбравар до претседател пцуел по Бога народ не пател секој што мрчел камења кршел кој не го љубел Идризово му судел Ако си серел по Јоже Броз ќе си ги видел Удба и Кос ако си кажал за него штос ќе си се убиел згазен под воз Работа имаше сѐ беше в ред Германија, Либија се одеше гурбет бизнисот цутеше динари грст се шверцаа фармерки дури од Трст Народот жали по златното доба Центро и Славија пукаа од роба полутки, одмори, тринаести плати на Водно се градеа луксузни палати
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Женското тело е украс, украс на природата мајка... да се негува а не да пати, женското тело остава рожба, за светот да трае... Дигни глава! Мајко, жено, сестро!
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
