старите (само мн.)
– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Така и Силјан коњарецот, голема радост му се сврте на голема жалост, чунки од големата радост слегувајќи на земи не стори мукает да не го окрши шишето; да што рекле стари: "зла суправа – готова штета", така му се сторило и на Силјана, дека силно паднал на земи и го удрил шишето од каменот и го окршил парче по парче и водата се разлеала по каменот.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Што рекле старите: „Послатка е близната ’рж отколку далечната пченица“.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ФРОСА: Вистина, вистина, останало од старите - адет кога излегува некој од куќи за на печалба да се стави софра. Велат за пак да си се врати на софрата — дома.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И ова лето „Гошово“ даде што чекаа Сукаловци и есенва веќе турија, кое старо, кое пролетвина, ни горе ни долу, ами цели 110 кила жито, и си го продолжија животецот како лани.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Крвта не била вода“ — си рече тој. — „Имало право старите што го велеле тоа“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Старите ѝ завидуваат, младите ѝ завидуваат оти и тие како неа не можат да играат и да се кршат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како би посмеала таа - млада невеста, да се оплакува штом старите решиле Крстан да оди.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Каде е тука скромноста и почитувањето кон старите? Тој не можеше да се помири со тоа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го одржуваа својот колибарски живот, сееја што сееле и нивните стари, работеа како што работеле и нивните стари, живееја просто и едноставно од плодовите на својот труд, од бериќетот што ќе го собереа по своите планински имоти.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нема да и оставиме децата да робуваат. Доста сме биле робови ние со нашите стари.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А сега, како велито вие: децата јадат сливите — на старите трпнеат забите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
За него старите велеа дека било остаток од некогашната црквичка, божем чадот бил направен од свеќите што ги палеле во црквичката предците на денешниве жители на Потковицата, а боите остатоци од фреските насликани во неа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Што му требаше свињи. Зарем не знаеше како порано настрадаа нашите стари од таа чума.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Старите толку се расположија што и на срамни песни ја свртеа.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Одамна заковани за планината, немоќни да слегуваат во долината, старите ја примија Мила како свое чедо.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Но колку што младите луѓе го обожуваа, старите го мразеа.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
