благ (прид.)
Дворот се начичка добро до народот и од неговата таговна вика. (Сите пак, не ги ни собра.) Сред плачот се стегаше народот надвор и благо секој на мртвото тело Кузманово сакаше да му се доближи: да го бакне неговото чело.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Со раце на колена, пушката светната ледна таа ја милува благо.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Вели, многу ги има... (Со благ укор).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кога на пролет благиот југ ќе запее и јас со него заедно гласот си го здружувам: белки Костадин ќе чуе, скоро да ми дојде...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
АРСО: (Го бутка благо.) Арно ќе биде! Само никому ни збор!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
НАЦА: (Благо потсмевливо.) Така. Која не ќе појдеше за убавината твоја и за богатството. (Сериозно и со сочувство.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Пак вака, за печење што ја има една сорта, благи како колачиња со шеќер.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КАТА: Така ете! Лоши зборови не! Само убави, благи: вршење, женење... За радост, за веселба, а не такви — будалаштиње!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Да го обесиш со нозене угоре пет пари скршени не ќе паднат од џеповине негови. (благо) Еве, на пример, што би било лошо да можеме да ја нагласиме работата да ја земе Никола Стефанов?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ВАСИЛКА: Викни ја нека дојде, јас да ја попеам со некој благ збор.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Да ти цути устата што ја порача! Оваа песна одамна не бев ја слушал. Така благо ми дојде да заспијам!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тешко е, мачно, страшно е В твоата земја таткова дека за прв пат солнцето со радост те огреало, дека за прв пат ваздувот со мирис благ те запоил, дека за прв пат земјата со слаба нога нејака си ја згазил и проодил – да тлееш и да гаснееш, како на црна туѓина, и да те враг, нов сајбиа, земјата што ја заграбил, напреки гледа секога.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Земи ... – А, не – му ја тргна раката и рече со благ глас: – Земете си ги.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Покајнички бев благ по својот грев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Арамија, благо го поправив, зачуден како може да биде толку зелен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од ѕидот ме гледаше светецот Сава, заштитникот на учениците, благо и сожаливо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Малку благ од тиквата, малку лут од црвените пиперки, малку повеќе солен, елем, залак се топи, пиперки се шмукаат, бардакот се накрева де од еден, де од друг.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Благи питулици, веќе тоа е адет, токо ошче нешчо кажете!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
