ем (сврз.)
– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Тепање, ем лошо тепање сум му сторил, рекол Божин, со остенот ногата сум му ја окршил, ама сиот кабает го има Велко, што сеедно се џареше во него и не ми ги тераше воловите арно.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда прадеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари како сега што лажат младите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
На сон ми е дојдена една црноока. Главата си врзува ем се огледува...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Во стриковото градинче, галабо, вишни ем црешни беревме, во уста си ги клававме!... (Во паузата на мелодиското пеење доаѓаат Костадин и Симка).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
И ти, Симке, ем знаеш што вели во писмото што го добивме.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Садила мома крај море лозје, ем го садила, ем го плакала: „Ој, лозје, лозје, со бело грозје, јазе те садам, кој ќе те бере...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Тутуни садиш, тутуни нижеш, тутун таговно у монопол редиш, ме споменуваш и ем си жалиш денови - крепи тешки си редиш — Величко, мори, другачко златна!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
5. Ти да знаеш, паметуваш и ем да си на ум имаш - работник си - и работник ти ќе паѓаш и се дигаш.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
САВЕТКА: Со повеќе од десет Арнаути! Ем — мокрани ем — дебрани!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
По тој план Трајко ,ќе оди на орање, Илко пак в планина, но само со едната маска и магарето, а Стојо ќе остане дома, да ја поврзе племната оти, см тече, ем кокошките ја чепкаат сламата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ем ламба, ем одајче — без огниште, — ем постелата некако на градска мириса. Море, не само што мириса, ами сосем е по градски.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога ќе заситни со кусите нозе, небарем десет години пајвани носел. Ем работи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мислеше: вака ем работата на Лумана свршена, јас пред луѓето добар и богатството мене поголемо.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најпосле смисли итрина: ем ништо да не биде ем да го предаде Лумана.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш Тефик пак ќе му дојдел и ем ќе го претепал ем пак ќе добиел работник уште за некој ден.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Ден, - рече бригадирот Језекил. - А ем е ден - ем не е ден. Сѐ ти е наопаку тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На Трајчета му беше ем мило, ем некако незгодно.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
