суд (м.)
Затова сакам да учиним праведниј суд, да истргнем создание сина моего от твои руки.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
— И навистина, бре луѓе, виа велигденските јајца ем поголеми, ем послатки ми се гледаат, — си го даваше својот суд овчарот Билјаров, стариот дедо Беле.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Рожденката се затаи да го слушне нивниот суд, судот на двете нејзини најдобри другачки. — Ќе го тепаат?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Војници, воениот суд за дезертерите има само еден збор - смрт.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Откритието дојде подоцна: касата беше голем божји суд без горен покрив, полесно можеше да се излезе отколку што се влегуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Одете си вие! - им рече тој. - Ќе ја проучам тужбата, ќе се советувам и со други судии и судот ќе донесе праведно решение.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Да, тоа ќе е најдобро. Судот нека реши! - се сложија повеќето од ластовиците.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ѕидовите на тој стаклен суд беа ишарани со неподвижни ситни меури.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
За непочитување на законот, и за бесправно вселување во туѓ стан, Околискиот птичји суд донесува решение, прекршителот, врабецот Џивџик да се протера од овој крај.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Последната претстава ќе се одигра таму, на малиот плоштад, врамен меѓу тврдината, пристаништето и зградата на воениот суд.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пред вратата на судот пак ја виде познатата слика: вкочането стоеја на стража двајца војници.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо се сети. Претседателот на судот Етхем-паша беше веќе дојден.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од друга страна Паленѕовци рекоа дека слушнале оти Толета куршум не го фаќа, та ни суд го осудува.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Каков разбор бре, кумита, каков суд?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Еве да се предадеме, но ќе треба уште овде да се договориме како ќе се браниме на судот; барем едниот да излезе надвор и да им објасни на војводата и раководителите дека не сме криви и како попаднавме во оваа клопка.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На судот ја ислушаа фирмата, нѐ ислушаа сите работници што работевме на зградата, и почна расправијата: едно судење, две, три; едни тврдеа едно, други друго; главниот сведок што бил во близината на Ѓеро, на последното судење ја сврте работата изјави дека Ѓеро бил крив; скокна Анастас во судницата, свика: нема човештина, нема совест, за пара и душите си ги продаваме и во лутината му удри шлаканица на главниот сведок; настана расправија и Анастас го осудија на три месеци затвор; издржа еден месец и го пуштија бидејќи плати глоба.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Фативме адвокат и тој направи тужба до судот; во неа смртта на Ѓеро ја процени на четириесет и осум илјади лири.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Ти за ова ќе одиш под воен суд!“ стрешти и замина.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Не знаеше дека ние имаме свои судови, му вели војводата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со никој од селаните не се поздрави зашто никој не го бранеше во судот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
