црв (м.)
– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Оди по бразда, чини, и збира Силјан црви и бидејќи многу чекореше, дошол близу зад татка си.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Се веднеше над црви а се сметаше за змиски цар. - За риби, објасни и не ја дигна главата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Набожни, озлобени, додворливо наведнати пред власта, иако многумина од нив луто ја мразеа нејасно и потајно барајќи нешто што не ќе е вака - жандармско, даночно, грабливо, нешто што ќе е без тешки потковани чевли под чии клинци тие се виткаа со бавност на црви.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во дрвото на гнилиот црн долап далечното детско суеверие длабееше свои тајни тунели - тоа црв дрвојад претскажуваше студ.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Далеку, зад багремите, двајца други старци лазеа на коленици и копаа од земјата црви.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сите сме едни исти. - Црв си ти! - Се лутиш?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Затворен зад овие ќепенци, изгризани од црвите, тој е многу осамен и тажен.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Човекот, самотен и намачен, го има и му останува само ова слободно право да го излие гневот со безумство на кртица и трпеливоста на влажниот црв.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
28. ГЛЕДАШ ОРЕВ, СКРШИ ГО, А ОНО ТАМУ ПРАЗНО МЕСТО - исушена внатрина гледаш како долга ноќ без зора, ниту црвот, што е црв, не би сакал за свој престол да има орев така шуплив, макар бил со тврда кора...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Итаат мравки и бубачки и црви кон својата гозба пред штурата виделина.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Месојадните растенија намамуваа и црви и глисти и полжавчиња и жабчиња и гуштерици...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
...височините значи отпаѓаат ги фрлам скалите надолу во грлото на вулканот во жешкиот мрамор на истребените векови секој миг по еден век симнувам по еден недоживеан народ по една голема мајка отстапуваат црвите пред огноотпорните инсекти овие пред здивот на ослепените сенки...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Над кревката моја ништожност Со скршен црв во телото И ѕвездден знак на челото?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Во срцето на дрвото, црвот Му ја гризе срцевината, Дрвото вене и темнее, Красти му ја смукаат топлината, Крај листот чучулига слета.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Што ќе правиш овдека, му велам, сакаш туѓи црви да те јадат?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Попот ги кадел момчињата со темјан додека црната брада страшно му штркнувала на сите страни, потоа првиот го поел со старо вино во кое настругал сив корен од линцура, а на другиот со капки маслинов зејтин во кои со години чувал пелин и рициново семе му извлекол од увото мртов црв или дрвеница или болва, сега е сосема сеедно синовите на бегот можеле пак да трчаат по полето и по стрмништата да вадат јајца од еребици.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Црвите сами си ги носиме, вели Паун Радевски, нема туѓи црви во гробот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
