е (изв.)
„Е, кога ми е посладок сомунов со тан-алвава, бре браќа, им велел на другарите си, како да јадам од дома ’ржани леб?“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Е доста со тој ѓаволски штрк, бре внучко, се џари.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
По малку време беше се собрале сите куќни луѓе и дури некои од комшиите и курдисале муабети да го прашаат Силјана. – "Е, Силјане, како е татко ти Божин со здравјето?
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ДИМО: Е, аирлија да е! (Го гали детето по главата). А чие е?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
БОЖАНА: Е, сполај му на господ, да кажеме добро... Ех!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ЈОРДАН: Е, ама Симка е чорбаџиска ќерка, тешко гази. Колку чини името!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
БОЖИН: Е, што ти е животов! Роди се и право на работа!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ПОЦКО: (Се смее.) Е, бре брат Арсо, ти на сѐ капак! (Сипува вино.) Ајде сега вино црвено, да биде уште повесело! Повели, куме!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АРСО: Како ноктите твои. (Посилно.) Е, никога не сум бил волку жеден!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ЕФКА: Е, вие сакате како во песната: „Малце постојавме, Донке, кај чешмата, од изгрева, Донке, до заода.“
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КОТЕ: Е, проштевајте штом било така. Сум грешил.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Еее... уште за тоа! Еден збор еден кош зборови донесе!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Еее... тоа е, се рекол зборот. „Нема сѐ токму на овој свет“!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ВАСИЛКА: Е господ златен веќе ако сака, во рацете негови да оставиме.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
БАБА АНЧА: Е де. А пак јас ја имав намирисано работата и си реков со умов „ако не можеш за ваму, нека биде за таму“.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Е, сега веќе ќе ми заличи куќава со невевчето. (Од далеку, а постепено сѐ поблиску се слуша свирење на чалгија и пеење на песната): Затропале тапаните Да ми одат по невестата, (Румба, румба, румба, ба, рефрен (Лиду, лиду, лиду, ду.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Е, гледаш. А јас ги имам, одново се пофали оближувајќи ги лепливите усни.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Е, кажи, де, кажи зошчо ме викна? — започна Крсте со посигурен глас од некни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
